بایگانی دسته‌ی: اثبات قرارداد
قرارداد چیست؟
بر اساس ماده ۱۸۳ قانون مدنی و تعریفی که در آن از قرارداد به‌عمل‌آمده است قرارداد: «عبارت است از اینکه یک یا چند نفر در مقابل یک یا چند نفر دیگر تعهد به موضوعی بکنند و موردقبول آن‌ها قرار بگیرد».
چنانچه مشاهده می‌شود در قانون برای صحت قرارداد وجود سند کتبی شرط صحت نبوده و به‌طورکلی مورد تأکید قرار نگرفته است. بنابراین اگر طرفین معامله یا وکیل آن‌ها با یکدیگر توافقی بنمایند و بین خود جزئیات قراردادی که منعقد می‌کند را مشخص نمایند، مکتوب بودن یا نبودن آن قرارداد تأثیری در اصل وجود قرارداد نداشته و به‌محض توافق دو طرف قرارداد منعقدشده و برای طرفین لازم الاجراء است.
شرایط صحت قرارداد
بر اساس مقررات ماده ۱۹۰ قانون مدنی هر معامله برای اینکه صحیح بوده و بین طرفین منعقد کننده آن دارای اعتبار باشد و باید شرایطی داشته باشد در ماده مذکور این شرایط به شرح ذیل مطرح‌شده است:
برای صحت هر معامله: شرایط ذیل اساسی است:
– قصد طرفین و رضای آن‌ها
– اهلیت طرفین
– موضوع معین که مورد معامله باشد
– مشروعیت جهت معامله.
قصد طرفین و رضایت آن‌ها
بنابراین کسانی که معامله می‌نمایند بایستی نسبت به انتقاد قرارداد دارای بست و رضایت بوده و بین آن‌ها نسبت به قرارداد توافق صورت گرفته باشد در تائید این موضوع قانون‌گذار در ماده ۱۹۱ بیان داشته است که قرارداد به‌محض اینکه طرفین یا وکیل آن‌ها قصد به وجود آوردن توافق را داشته باشند به وجود می‌آید مشروط بر اینکه از اوضاع‌واحوال مسئله چنین برداشت شود که طرفین قصد به وجود آوردن قراردادی رادارند.
حتی قانون‌گذار تا جایی پیش رفته است که معامله‌ای را که با دادوستد و حتی بدون به کار بردن لفظی انجام می‌شود را نیز به رسمیت شمرده و این قرارداد را نیز جزو قراردادهای صحیح دانسته است همچنین در مواردی که برای طرفین امکان صحبت کردن نیز وجود نداشته باشد قرارداد ممکن است با اشاره محقق شود.
اهلیت طرفین قرار داد
اصطلاح اهلیت در حقوق مدنی به معنی توانایی شخص ازنظر قانونی برای اعمال حقوق خود هست به‌طور ساده‌تر منظور از اهلیت این است که شخص مجنون، کودک (کمتر از سن بلوغ رشد) یا ورشکسته و ممنوع المعامله نباشد و نظر قانون می‌تواند معامله و قرارداد منعقد کند.
معین بودن موضوع معامله در قرار داد
در هر قراردادی چیزی که مورد معامله قرار می‌گیرد و همچنین بهایی که بابت آن داده می‌شود و یا تعهدی که در مقابل آن پذیرفته می‌شود بایستی به‌طور کامل روشن و معین باشد. چراکه اگر در مورد تعهدی که پذیرفته‌شده و یا مالی که مورد معامله قرارگرفته جزئیات و ویژگی‌ها به‌طور کامل مشخص نباشد به‌احتمال بسیار زیاد یکی از طرفین متحمل ضرر شده و در مقام اجرای این قرارداد نیز مشکلاتی به وجود خواهد آورد.
مشروع و قانونی بودن جهت معامله
و نهایتاً آخرین چیزی که در صحیح بودن یک قرارداد بایستی موردتوجه قرار بگیرد و از ارکان صحت یک معامله است صحیح بودن جهت و دلیل است که طرفین معامله دست به انعقاد قرارداد می‌زنند. البته در قانون ذکرشده است که شخصی که معامله می‌کند بایستی به جهت مشروع این قرارداد را منعقد کند اما ذکر جهت معامله در قرارداد اجباری نیست و می‌توان آن را به سکوت برگزار کرد.
اعتبار قرارداد شفاهی
بر اساس آنچه ذکر شد قرارداد شفاهی نیز مانند قرارداد کتبی اگر شرایط صحت قرارداد که در بالا گفته شد را دارا باشد همانند قراردادی که به‌صورت مکتوب درآمده است، دارای اعتبار بوده و در صورت اثبات بایستی بین طرفین مفاد آن اجرا شود و طرفین به آنچه به‌صورت شفاهی نیز توافق کرده‌اند پایبند و متعهد هستند.
تفاوت قرارداد کتبی و شفاهی در اثبات
به این قرارداد کتبی و شفاهی ازنظر اعتبار و موجود بودن یعنی ازنظر «ثبوت» تفاوتی وجود ندارد یعنی اینکه چه قراردادی به‌صورت کتبی مکتوب شده باشد و یا اینکه توافقی به‌صورت شفاهی در بین منعقد کنندگان قرارداد موردتوافق قرارگرفته و شرایط صحت داشته باشد دارای اعتبار یکسان است. اما تفاوت این دو نوع قرارداد در زمان اثبات مشخص می‌شود.
اثبات به معنی نشان دادن وجود یک قرارداد درزمانی است که در مورد آن اختلاف ایجاد می‌شود که معمولاً این اختلاف به دادگاه‌های دادگستری کشیده می‌شود. پس اگر یکی از طرفین قرارداد یا وکیل آن‌ها تعهد خود و وجود قرارداد را منکر شود اثبات قراردادی که به‌صورت شفاهی منعقدشده است بسیار سخت‌تر از قراردادی خواهد بود که به‌صورت کتبی مکتوب شده و مدرک آن در دست مدعی وجود دارد.
راه‌های اثبات قرارداد شفاهی
در قرارداد شفاهی سند مکتوب وجود ندارد ازآنجایی‌که سند مکتوب یکی از مهم‌ترین ادله اثبات دعوا در دعاوی دادگستری هست محروم بودن شخص مدعی از این وسیله و مدرک کار او را برای اثبات موضوعی که نسبت به آن دارد سخت خواهد کرد اما این بدین معنی نیست که اثبات چنین قراردادی غیرممکن شده و به هیچ روش نمی‌توان چنین قراردادی را در دادگاه اثبات کرد.
در قانون مدنی از اقرار، سند، شهادت، سوگند و قرائن و امارات به‌عنوان ادله اثبات دعوا نام‌برده شده است که هر یک از آن‌ها در مقام اثبات قرارداد شفاهی قابل‌استفاده خواهند بود.
اقرار در اثبات قرارداد شفاهی
مهم‌ترین واصلی‌ترین سند و قاطع‌ترین مدرکی که می‌توان در هر دعوا علیه شخصی استفاده کرد اقرار آن شخص به نفع مدعی است. پس اگر در دعوای اثبات قرارداد شفاهی نیست شخصی که طرف قرارداد و طرف دعوا در دادگاه یا دفتر اسناد رسمی حضور پیداکرده و نسبت به‌حق طرف مقابل اقرار کرده باشد و وجود قرارداد را تائید کند قرارداد اثبات می‌شود.
شهادت در اثبات قرارداد شفاهی
همچنین ممکن است در زمان انعقاد قرارداد شفاهی شهودی نیز در محل حضورداشته و توافق بین طرفین را دیده و مورد تائید قرارداده باشند. در این صورت بر اساس قانون مدنی شهادت این شهود نیز به‌عنوان مدرک برای اثبات قرارداد قابل استناد است و توان اثبات قرارداد را دارد.
سوگند در اثبات قرارداد شفاهی
از راه‌های دیگر اثباتی که در قانون مدنی برای اثبات موضوع و دعوا به آن اشاره‌شده است سوگند است در این صورت اگر شخص مدعی دلیلی نداشته باشد و دعوا را به‌طرف دیگر یا وکیل او به جهت سوگند ارجاع دهد و طرف دیگر از سوگند خوردن امتناع کند دعوا اثبات می‌شود.
قرائن و امارات
این اصطلاح در قانون به معنی مجموعه شرایط و اوضاع‌واحوالی است که بر موضوع حاکم است و قاضی با بررسی مجموعه این احوال و اوضاع می‌تواند بفهمد که بین طرفین قراردادی منعقدشده بوده و در جای خود به اثبات قرارداد تصمیم بگیرد.
مشاوره حقوقی اثبات قرارداد
وکلای ایران داد فر متشکل از کادر وکلای مجرب و مجهز به دانش روز بااطلاع کامل از آخرین قوانین و رویه‌های دادگستری آماده برای ارائه مشاوره حقوقی آنلاین، تلفنی و حضوری به شما عزیزان جهت دریافت مشورت از بهترین وکیل تهران در موضوع اثبات قرارداد هست. همچنین می‌توانید برای استفاده از خدمات و تجربیات گروه وکلای ایران داد فر از راه‌های ارتباطی این گروه استفاده نمایید.
چیزی یافت نشد
چیزی که شما به دنبال آن هستید را پیدا نمی‌کنیم. شاید جستجو بتواند به شما کمک کند.